In het Surinaamse politieke landschap lijkt iedereen tegen corruptie te zijn — tenminste, in woorden. Maar als we kijken naar daden en achtergronden, komt een pijnlijk contrast aan het licht. dit artikel, is geen steunbetuiging aan een specifieke partij, maar een oproep tot eerlijkheid, zelfreflectie en concrete hervorming.
Politici Tegen Corruptie – Maar Wat Is de Realiteit?
Tijdens het debat in Nieuwspoort over corruptie klonk luid protest van politici tegen het “gezwel” dat ons bestuur al jaren ondermijnt. Maar opvallend genoeg:
- Zelfkritiek ontbrak volledig.
- Vragen over eigen verantwoordelijkheid werden vermeden.
- Schandalen uit het verleden bleven onbesproken.
Velen die zich presenteren als redders van de democratie, hebben eerder zelf deelgenomen aan de uitholling ervan. Het lijkt alsof brandweermannen tegelijkertijd ook pyromanen zijn.
Eerlijke Vergelijking: Wie Handelt, Wie Spreekt?
Waar de meeste partijen fouten uit het verleden proberen te verdoezelen of vergeten, erkende VHP onder president Chan Santokhi vanaf het begin dat het land in crisis verkeerde.
Toen VHP aan de macht kwam, waren de systemen al aangetast door corruptie, vriendjespolitiek en financieel wanbeheer. De partij kwam niet met loze beloften, maar met:
- Moeilijke bezuinigingen om begrotingen weer op orde te krijgen.
- Structurele samenwerkingen met justitie om corruptiezaken te vervolgen.
- Toenemende transparantie in overheidsuitgaven.
De VHP stelde zich niet op als morele heiligen, maar als een partij die daadwerkelijk stappen zet — soms onder zware kritiek, maar wel gericht op verbetering.
Politieke Hypocrisie: De Grootste Vijand van Vooruitgang
Wat opvalt in het publieke debat, is dat partijen die in het verleden aan de basis stonden van wanbeheer, nu het hardst roepen om integriteit.
Waar waren deze stemmen toen ze zelf verantwoordelijk waren?
Waarom bleef het OM destijds stil?
Waarom werd kritiek toen gezien als vijandigheid in plaats van noodzaak?
VHP heeft tenminste erkend dat het huis in brand stond — en in plaats van de rook te negeren, zijn ze begonnen met blussen. De situatie is nog niet perfect, maar de richting is duidelijk.
De Weg Vooruit: Eerlijkheid en Gelijke Maatstaven
Wat Suriname nu nodig heeft, is geen nieuwe slogans, maar leiders die:
- Hun fouten erkennen.
- Het verleden niet romantiseren.
- Samenwerken met onafhankelijke instellingen zoals het OM en burgerinitiatieven.
- Niet selectief vervolgen, maar rechtvaardig handelen, ongeacht partijkleur.
Als onafhankelijke observator is het mijn plicht om te erkennen dat de VHP op dat vlak meer heeft gedaan dan velen die nu plots ‘moreel verontwaardigd’ zijn.
Transparantie is Geen Luxe, Maar Noodzaak
Corruptie bestrijd je niet met theater, maar met stug werk, politieke wil en openheid. Wat we van alle partijen mogen vragen, is:
- Toon uw financiën.
- Leg uw benoemingen uit.
- Wees open over uw fouten.
- Stop met politieke spelletjes wanneer het om rechtsstaat en integriteit gaat.
Wie Durft Eerlijk te Zijn?
Het is makkelijk om met de vinger te wijzen. Moeilijker is het om eigen verantwoordelijkheid te nemen.
De VHP heeft — ondanks felle kritiek — meer ondernomen dan voorgangers, en dat mag gezegd worden. Niet uit loyaliteit, maar uit eerlijkheid.
Als we ooit een rechtvaardig en transparant Suriname willen opbouwen, dan moeten we:
- De daden boven de woorden zetten.
- Politieke hypocrisie benoemen.
- Kritiek combineren met waardering voor échte actie.
“Integriteit is geen symbool voor de verkiezingen, het is een levenshouding.”
Suriname verdient leiders die durven te handelen, ook als het ongemakkelijk is. En daar zien we — tot nu toe — bij VHP meer van dan bij velen die nu het hardst roepen.
