De economie van Suriname heeft de afgelopen jaren zware klappen gekregen. Onder het bewind van de Nationale Democratische Partij (NDP), geleid door Desi Bouterse, raakte het land verwikkeld in een diepe financiële crisis. De huidige regering, onder leiding van president Chandrikapersad Santokhi van de VHP, probeert nu het tij te keren. Dit artikel bespreekt de prestaties van beide partijen vanuit een economisch perspectief en maakt de balans op.
De erfenis van de NDP: korte termijnwinst, lange termijnverlies
Tijdens de regeerperiode van de NDP (2010-2020) zijn er aanzienlijke investeringen gedaan in sociale voorzieningen en infrastructuur:
- Bouw van wegen, bruggen en woningen: Dit zorgde voor een tijdelijke impuls in de economie.
- Subsidies voor basisbehoeften: Deze maatregelen versterkten de korte termijn koopkracht van de burger.
Echter, veel van deze investeringen waren gericht op de korte termijn:
- De infrastructuurprojecten leidden tot grootschalige corruptie.
- De subsidies waren onhoudbaar zonder structurele inkomsten.
- De staatskas raakte leeg, en de schuldenlast groeide.
Tegen het einde van Bouterse’s termijn was de economie praktisch ingestort:
- De SRD verloor aanzienlijk aan waarde.
- Burgers zagen hun spaargeld verdampen.
De VHP-regering: pijnlijke, maar noodzakelijke keuzes
Bij de aantreding van Santokhi in 2020, werd hij geconfronteerd met een verwoeste economie. De VHP koos voor:
- Harde maatregelen: Stopzetten van onhoudbare subsidies.
- Belastinghervormingen en samenwerking met het Internationaal Monetair Fonds (IMF).
Deze aanpak hielp om:
- Inflatie af te remmen.
- Overheidsfinanciën te ordenen.
Helaas ging dit gepaard met pijnlijke gevolgen:
- De prijzen voor basisproducten stegen aanzienlijk.
- Veel gezinnen worstelen om rond te komen.
De communicatie van de overheid over deze veranderingen laat te wensen over, waardoor de kloof tussen politiek en burger groeit.
Wie heeft het beter gedaan?
Op het eerste gezicht lijkt de NDP meer te hebben betekend voor de dagelijkse levensstandaard van de burger. Echter, dit was slechts schijn. Het beleid van Bouterse was vergelijkbaar met het plakken van een pleister op een open wond. Santokhi daarentegen, probeert de wond daadwerkelijk te genezen, hoe pijnlijk dat proces ook is.
De NDP heeft Suriname achtergelaten met:
- Lege staatskassen.
- Een economie in verval.
De VHP werkt aan het herstel van deze schade, maar het proces verloopt traag. Desondanks lijkt de huidige regering economisch gezien de betere koers te varen door zich te richten op:
- Structurele oplossingen in plaats van tijdelijke lapmiddelen.
bitter herstel, maar met uitzicht op hoop
De vraag is niet zozeer wie het “beter” heeft gedaan, maar wie de moed heeft gehad om de realiteit onder ogen te zien. De VHP-regering heeft fouten gemaakt, vooral in communicatie en timing, maar ze probeert tenminste een duurzame toekomst voor Suriname op te bouwen. Dit vraagt tijd, offers en geduld.
Als het volk en de politiek elkaar kunnen blijven vasthouden, kan Suriname sterker uit deze crisis komen dan ooit tevoren.
Wat denk jij? Is de pijn van vandaag de prijs voor een betere toekomst, of had het anders gekund? Laat me weten hoe jij hierover denkt!
Gianni Reyke
