Economische groei verwijst naar de toename van de productie van goederen en diensten gedurende een bepaalde periode en is afhankelijk van vier productiefactoren. De vier voornaamste factoren die bijdragen aan economische groei zijn: grond, arbeid, kapitaal en ondernemerschap. De belangrijkste uitgangspunten zijn als volgt: – Onder ‘grond’ verstaan we landbouwgrond, commercieel onroerend goed en natuurlijke hulpbronnen, zoals olie, gas en andere grondstoffen. – Arbeid omvat de individuen die betrokken zijn bij de ontwikkeling van goederen en diensten. – Kapitaalgoederen, zoals werktuigen, apparatuur en machines, vallen onder de kapitaalcategorie. – De laatste productiefactor is ondernemerschap, waaronder de visionairs en innovatoren die betrokken zijn bij het productieproces.
Zonder een versterking van de koopkracht bij een relatief arme bevolking is productie vrijwel onmogelijk. Elke regering in ontwikkelingslanden, vaak voormalige koloniën, zou daarom sociaal-economische groei met een rechtvaardige verdeling als doelstelling moeten hebben om economische groei te realiseren. Dit doel is echter uit de nieuwe bankwet door onze regering geschrapt. Kapitaal kan namelijk pas ontstaan wanneer de arbeid die wordt aangewend niet direct wordt gebruikt om in de primaire levensbehoeften te voorzien. Mensen in ontwikkelingslanden hebben vaak moeite om aan hun basisbehoeften te voldoen, laat staan dat ze in staat zouden zijn om te sparen. Hierdoor wordt er onvoldoende geld gegenereerd om te investeren in productiemiddelen die afhankelijk zijn van de vier factoren van economische groei.
Deze regering beoogt het mogelijk te maken om grond aan buitenlanders te verkopen. Zo hebben ze al gerealiseerd dat de Menonieten duizenden hectaren landbouwgrond hebben kunnen kopen in Suriname. Terwijl Surinamers, door een gebrek aan koopkrachtversterking, nauwelijks in staat zijn om hun landbouwbedrijven te handhaven. Denk hierbij aan de rijstindustrie in Nickerie. Het is dan ook ondenkbaar dat je in deze tijd een nieuw landbouwbedrijf kunt opzetten. De nationale eigen economische groei wordt niet versterkt wanneer je landbouwgronden aan buitenlanders verkoopt, omdat onze eigen bevolking te arm is om daartegen te concurreren. Commercieel onroerend goed valt ook onder deze grondzaken. De regering is nu van plan haar vastgoed te verkopen en af te stoten. Vastgoed, ook wel onroerend goed genoemd, omvat huizen, bedrijfspanden (zoals ministeries) en staatsbedrijven. Niet alleen gebouwen, maar ook de bijbehorende grond wordt als onderdeel van vastgoed beschouwd. Je versterkt je eigen economische groei niet door publiek bezit aan particulieren te verkopen. Natuurlijke hulpbronnen kunnen staatsinkomsten genereren wanneer ze zorgvuldig worden beheerd en daarbij de sociaal-economische groei en rechtvaardige verdeling in acht worden genomen om de nationale productie te stimuleren. Door de beslissing om vanaf juli 2020 geen staatsleningen meer af te betalen, zijn bepaalde royalty’s op de inkomsten van natuurlijke hulpbronnen als strafboetes ingezet. Hoe kun je dan oprecht economische groei verwezenlijken?
Het werkloosheidscijfer is de afgelopen vijf jaar drastisch gestegen. Van 6,7% in 2019 naar 34% in 2024, volgens de IMF IV-rapportages over Suriname. De Centrale Bank van Suriname had in de oude bankwet de taak om werkgelegenheid te bevorderen, maar dit doel is helaas in de nieuwe bankwet niet meer opgenomen. Alle projecten die dit doel in 2019 ondersteunden, zijn door deze regering stopgezet. Het verhogen van de werkloosheid stimuleert de economische groei niet. Zonder verbetering van de koopkracht is er nauwelijks sprake van kapitaalopbouw binnen de samenleving. Ontbrekend zijn de ontwikkeling van spaargelden en aankopen die de productie kunnen vergroten.
Het is een misverstand van de regering om te veronderstellen dat ondernemerschap van belang is voor Suriname met betrekking tot economische groei, terwijl ze denkt dat de diaspora onder slechte voorwaarden hieraan zal bijdragen, terwijl het volk in armoede wordt gezet om de staatskas te spekken. Dit is absoluut niet de juiste aanpak om dat doel te bereiken in een ontwikkelingsland. Al deze factoren zijn te wijten aan het feit dat deze regering gelooft zich te kunnen handhaven in een wereldeconomie, door de SAP-voorwaarden van het IMF te accepteren, waar wij als nieuw land niet tegenop kunnen concurreren. Neokolonialisme ligt op de loer wanneer een land veel natuurlijke hulpbronnen bezit. Neokolonisatie is de uitbuiting waarmee rijke landen zich schuldig maken ten opzichte van zelfstandig geworden vroegere koloniale gebieden. Zonder fundamentele economische maatregelen om ons eigen land naar een onafhankelijke economische groei te leiden, waarbij mens en rechtvaardige verdeling als belangrijke doelstellingen worden gehanteerd, zullen we als ontwikkelingsland nooit uit de problemen komen. De onderbouwing van dit artikel toont aan dat het fundament van de economie absoluut niet gelegd kan worden door het economische beleid van deze regering.
Marie-Louise Vissers.
Bronnen: – Waarom zijn productiefactoren belangrijk voor economische groei? https://www.investopedia.com/ask/answers/040715/why-are-factors-production-important-economic-growth.asp – IMF IV-rapportage 2019 en 2024. Zie website IMF. – Oude bankwet en nieuwe bankwet van Suriname. Zie website DNA. https://dna.sr/wetgeving/ – Rekenkamer verslagen. Zie website van de Rekenkamer: www.rekenkamer.sr. – Dekolonisatie is het proces waarbij kolonies onafhankelijk worden van een moederland. https://historiek.net/dekolonisatie-amerika-azie-afrika-betekenis/139648/ – Neokolonisatie: https://nl.wikipedia.org/wiki/Neokolonialisme.
