Khalid Saboerali
Welkom bij de meest recente aflevering van Surinames langdurige soapserie, waarin politieke verwikkelingen en institutionele slapstick elkaar in een razendsnel tempo opvolgen. Hier is een samenvatting van de afgelopen week vol hoofd- en bijrollen, en enkele figuranten die per toeval het script hebben ontdekt.
Richano Santokhi, de zoon van president Chan Santokhi, betreedt de politieke wereld als gloednieuwe kandidaat van de Progressief Verheffende Partij (PVP). Niet via de VIP-ingang van de partij van zijn vader, de VHP, maar via een volledig eigen pad. Of beter gezegd, vanuit de VS, aangezien Richano zijn terugkeer naar Suriname nog even heeft uitgesteld. Hij is bang dat hij bij zijn aankomst wordt ontvangen met een ‘speciale ontvangst’, compleet met handboeien en een politiereceptie. Roy Bhikharie, voorzitter van de PVP en nu ook zelfbenoemde coach van ‘Team Santokhi Junior’, beschrijft Richano als een man van principes. Natuurlijk, want principes zijn altijd nuttig—vooral als je ze flexibel kunt toepassen, afhankelijk van je politieke ambities en de geografische positie van je comfortzone.
Minister Delano Landvreugd, alias “De Grondmagiër van Biza”, heeft een perceel van Sociale Zaken op subtiele wijze omgevormd naar zijn eigen stichting. Een indrukwekkend voorbeeld van politieke illusie, tot de VHP riep: “Abracadabra, waar is ons ethisch kompas gebleven?” Fractieleider Gajadien vroeg zich luidop af of “openbaar bestuur” misschien betekent dat je letterlijk openbaar grond kunt besturen. Maar wacht, de show is nog niet ten einde! DNA-voorzitter Marinus Bee blijft trouw aan zijn lijn: hij verlangt pas uitleg over deze ‘grondtruc’ als hij ook helderheid krijgt over de mysterieuze activiteiten van VHP’er Sieuw Ramsukul. Geen verdwijntrucs hier, maar onderminister Sieuw Ramsukul van GBB die als (ex?) directeur van een vastgoedbedrijf vrolijk in een belangenconflict verzeild is geraakt. Laten we dus niet alleen de toverstaf onderzoeken, maar ook het zakelijke konijnenhol waarin deze belangen met elkaar verweven zijn.
Ex-vicepresident Ashwin Adhin is door het Hof van Justitie te horen gekregen dat hij eigenlijk nooit had mogen worden vervolgd. Een beetje ongemakkelijk, alsof je een parkeerboete krijgt en pas drie jaar later hoort dat je auto helemaal niet verkeerd geparkeerd stond. NDP-ondervoorzitter Ramon Abrahams riep moord en brand, beweerde dat het OM een “politiek middel” was en beloofde dat als de NDP weer aan de macht komt, ze het juridische landschap zullen ‘herstructureren’. Laten we hopen dat dat niet betekent: Wie niet in onze plannen past, krijgt een juridische make-over.
Binnen de NDP was het weer tijd voor wat politieke tweedracht, oftewel: politiek gedoe met een vleugje drama. Ashwin Adhin riep op tot saamhorigheid en merkte lachend op dat de partij eigenlijk de Nationale Dyugudyugu Partij zou moeten heten. Saamhorigheid binnen de NDP lijkt echter net zo stabiel als een plastic stoel op een barbecue in de Palmentuin: het houdt slechts stand tot iemand te hard leunt. “We moeten niet onderling strijden,” aldus Adhin, terwijl op de achtergrond het geluid van politieke onrust zacht doorklonk.
Paul Somohardjo waarschuwde dat zwart geld zijn weg vindt naar de politiek. Blijkbaar is de politieke arena niet alleen een plek voor debatten, maar ook een soort belastingvrije zone voor dubieuze investeerders. Casino-geld, verdachte fondsen en nu zelfs assembleeleden die in onderzoeken naar gekwalificeerde diefstal worden gehoord—zoals het VHP-assembleelid Van Samson, dat zijn eigen interpretatie van “gekwalificeerd leiderschap” lijkt te hebben. Het politieke speelveld doet meer denken aan een casinovloer waar de jackpot niet in geld, maar in invloed wordt uitbetaald. De vraag blijft: worden stemmen straks afgerekend per SRD, per pokerchip, of simpelweg met een vingerwijzing naar de dichtstbijzijnde kluis?
Werknemers van Huize Ashiana lijken een masterclass in ‘werken vanuit passie’ te volgen. Ze zijn al maanden in dienst zonder salaris, waardoor ze nu hun betaling dienen te ‘zoeken’ bij het Kabinet van de President. Vicepresident Brunswijk had ooit beloofd dat er 50 nieuwe personeelsleden in dienst zouden komen. Die belofte is nagekomen, maar vergeten is dat salarissen doorgaans bij de arbeidsovereenkomst horen. Tijdens het kerstfeest vorig jaar konden de medewerkers hun zorgen niet delen met de president. Want wat is er nu feestelijker dan kerst vieren met lege portemonnees en volle schulden?
Let op: Dit artikel heeft een satirische insteek. De inhoud weerspiegelt uitsluitend de persoonlijke opvattingen en humor van de auteur en vertegenwoordigt niet noodzakelijkerwijs de standpunten van de organisatie(s) waarmee de auteur is verbonden.
Suriname bewijst keer op keer dat politiek hier niet alleen een serieuze zaak is, maar ook een onuitputtelijke bron van satire. Of het nu gaat om familiebedrijfjes in de politiek, verdwijntrucs met grond, juridische soapseries of salarissen die net zo moeilijk te grijpen zijn als politieke integriteit—de show gaat altijd door. Dus blijf kijken, blijf lachen (om niet te moeten huilen), en onthoud: in Suriname is de werkelijkheid vaak absurder dan fictie.
